رضا سوخته سرایی درگذشت

رضا سوخته سرایی کشتی گیر نامدار سنگین وزن ایران و دارنده دو مدال نقره جهان و سه طلا و یک نقره بازی‌های آسیایی پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری، شب گذشته (یکشنبه ۲ شهریور ۱۴۰۴) دارفانی را وداع گفت.

سوخته سرایی که متولد ۱۱ بهمن ۱۳۲۸ در دارکلاته رامیان در استان گلستان بود، از معدود کشتی گیران تاریخ ایران بود که در هر دو رشته آزاد و فرنگی صاحب مدال شد.

سوخته سرایی در مسابقات جهانی ۱۹۷۸ مکزیکو سیتی و ۱۹۸۱ اسکوپیه به مدال نقره سنگین وزن جهان رسید.

او که رقیب و البته رفیق صمیمی مرحوم علیرضا سلیمانی بود، در سه دوره بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲، ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ پرچمدار کاروان ایران بود که در هر سه دوره به مدال طلا رسید.

این پهلوان ۷۶ ساله از روستای دارکلاته فندرسک گلستان، پس از تحمل دوره‌ای طولانی بیماری به دیار باقی شتافت.

سوخته‌سرایی با دو مدال نقره جهانی، سه طلا و یک نقره بازی‌های آسیایی و رکوردی بی‌نظیر در پرچمداری کاروان ایران، نامی جاودان در تاریخ ورزش کشور حک کرد.

داستان رضا سوخته‌سرایی، «آقا سوخته» کشتی ایران، از پادگان بیرجند آغاز شد.

جوانی ۲۱ ساله که به دلیل قامت درشتش هیچ لباس و پوتینی در پادگان برایش پیدا نشد با راهنمایی یک افسر تیزبین قدم در مسیر کشتی گذاشت.

وی که تا پیش از سربازی حتی یک‌بار روی تشک نرفته بود، با استعداد خدادادی و پشتکارش به تیم ملی ارتش راه یافت و سپس در عشرت‌آباد تهران، دروازه‌های دنیای حرفه‌ای کشتی به رویش گشوده شد.

درخشش او در مسابقات جهانی ۱۹۷۳ تهران، جایی که در میان ستارگان آن روزگار نامی برای خود دست‌وپا کرد، آغاز افسانه‌ای بود که تا ۴۰ سالگی با مدال طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن ادامه یافت.

آلبومی از مدال‌های رنگارنگ

سوخته‌سرایی در کشتی آزاد و فرنگی بی‌رقیب بود. او دو مدال نقره جهانی در مکزیکوسیتی ۱۹۷۸ و اسکوپیه ۱۹۸۱، مدال طلای قهرمانی آسیا در هند و سه مدال طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲ دهلی، ۱۹۸۶ سئول و ۱۹۹۰ پکن را به گردن آویخت.

مدال نقره بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران نیز نقطه شروع مدال‌آوری او در این رویداد بود.

وی با چهار مدال (سه طلا و یک نقره) در بازی‌های آسیایی، پس از مسلم اسکندرفیلابی، دومین ورزشکار پرافتخار ایرانی در این رقابت‌هاست، اما آنچه سوخته‌سرایی را متمایز کرد، پرچمداری کاروان ایران در سه دوره بازی‌های آسیایی بود؛ افتخاری که هیچ ورزشکار دیگری در تاریخ ایران به آن دست نیافته است.

یکی از درخشان‌ترین لحظات زندگی سوخته‌سرایی، تصمیمش در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول بود. او که کاپیتان تیم ملی و ستاره سنگین‌وزن بود، برای میدان دادن به دوست و رقیبش، علیرضا سلیمانی، در رشته فرنگی رقابت کرد و هر دو با مدال طلا به میهن بازگشتند.

این حرکت، نمادی از روح پهلوانی و رفاقت او بود که فراتر از مدال‌ها، قلب هواداران را تسخیر کرد. سوخته‌سرایی همچنین با لقب «پهلوان پایتخت» شناخته می‌شد و در تورنمنت‌هایی، چون جام دانکولوف و لایپزیگ، غول‌های جهانی را به زانو درآورد.

دهه ۱۳۶۰، اوج دوران قهرمانی سوخته‌سرایی، با جنگ تحمیلی و محدودیت‌های سیاسی همراه بود. این شرایط، سوخته سرایی را از حضور در المپیک‌های ۱۹۸۰ مسکو و ۱۹۸۴ لس‌آنجلس محروم کرد و رقابت داخلی با علیرضا سلیمانی نیز عرصه را تنگ‌تر کرده بود.

با این حال، کارشناسان معتقدند اگر این محدودیت‌ها نبود، سوخته‌سرایی می‌توانست به یکی از پرافتخارترین کشتی‌گیران سنگین‌وزن جهان تبدیل شود. حسرت مدال طلای جهانی و المپیک، پرسشی بی‌پاسخ در کارنامه پربار او باقی ماند.

میراثی جاودان برای گلستان و ایران

سوخته‌سرایی، یگانه‌ای از دیار گلستان بود که با وجود استعداد‌های فراوان این خطه، همچنان رکوردهایش دست‌نخورده باقی مانده است.

درگذشت او، تنها یک روز پس از فقدان امامعلی حبیبی، جامعه کشتی را در غمی عمیق فرو برد. چهره خندان، روحیه جوانمردانه و افتخارات بی‌نظیرش، از او اسطوره‌ای ساخت که تا ابد در قلب ایرانیان زنده خواهد ماند.

سوخته سرایی که در سال‌های اخیر با مشکلات قلبی و کلیوی دست‌وپنجه نرم می‌کرد، پس از عمری افتخارآفرینی، در آرامش به دیار باقی شتافت.

چهره خندان و روحیه جوانمردانه‌اش، که روزگاری در تشک کشتی و برنامه‌های تلویزیونی دل‌ها را می‌برد، برای همیشه در یاد‌ها خواهد ماند.

منبع: ایرنا